Bij mijn ouders en beste vrienden voelde ik me veilig, maar op school was het anders. Opmerkingen als “Kijk, ze krijgt er een kleur van,” of “Ben je opgewonden of zo?” maakte het alleen maar erger. Ik durfde mijn vinger niet op te steken, hield mijn mond vaak dicht, bang om het antwoord niet te weten, of een fout antwoord te geven. Te falen.

Mijn overtuiging werd dat ik niet goed genoeg was. In de brugklas zei ik zelfs: “Liever tien jaar korter leven zonder blozen, dan tien jaar mét.” Ik vermeed steeds meer sociale situaties, mensen, ik had een grote mond en kreeg uiteindelijk de diagnose sociale fobie. Hierdoor heb ik zoveel kansen gemist om te groeien en te leren.

Toen ik moeder werd, hielden mijn kinderen me een spiegel voor. Hun kwetsbaarheid, hun emoties — het bracht me terug naar dat meisje dat ik ooit was. Ik voelde ineens heel sterk: op de basisschool ligt mijn werk.

Want wat als er destijds iemand was geweest waarvan ik had geleerd dat blozen, angst en onzekerheid er mogen zijn? Dan had ik meer veerkracht opgebouwd om beter om te gaan met uitdagende situaties op school en het leven daarbuiten. 

Daarom ben ik psychodynamisch Kinder- en Jongerencoach geworden. Mijn opleiding, het werken in de ggz en eigen ervaringen hebben me geholpen mezelf te begrijpen en te accepteren, iets wat ik nu ieder kind gun.

Alle technieken die ik in mijn coaching gebruik — van gesprekstechnieken tot visualisaties, tekenen, en systemische opstellingen — heb ik zelf doorleefd. Hierdoor weet ik niet alleen wát werkt, maar vooral ook waarom het werkt. Ik weet hoe diep een kind geraakt kan worden door wat voor anderen klein lijkt.